Ziek zijn zonder manieren

Afgelopen maand was ik precies dertien jaar ziek. Onvrijwillig bracht ik de meeste tijd daarvan door in huis en ik ontwikkelde uiterst vreemde gewoontes.

Dat ik alleen ben, betekent dat er niemand meekijkt en zo bewaar ik mijn papieren zakdoekjes in mijn beha. Omdat, ja, dat nu eenmaal zo gemakkelijk is. Als ik mijn neus wil snuiten, dan heb ik er eentje paraat. Af en toe kom ik daar ook een brilpoetsdoekje tegen.
Een paar weken geleden was mijn partner bezig om eten te maken, toen hij me vroeg waar de garde was. Ik voelde met mijn handen over mijn borstkas, maar nee, ik vond er geen kookgerei of andere dingen uit de keuken.

Iets aantrekken van wat een ander van me denkt? Ik?

Ik heb het niet vaak over mijn symptomen. Maar door de akelige hoofdpijn, die wel twaalf tot vijftien dagen duurde de laatste drie keren dat ik ongesteld was, ontdekte ik dat mijn gehoorbeschermers het beste werken als ik die over mijn fleece-muts draag. Tel daarbij op dat ik gevoelig ben voor licht en je krijgt een idee van hoe belachelijk ik er soms uit kan zien als ik een zonnebril toevoeg aan de genoemde outfit. Maar ik kan zelfs dat nog mooier maken. Of erger…
Ik wilde voor de vogeltjes zorgen en pakte de voorraaddoos met zaden en trok mijn partner zijn hardloopschoenen aan, die dus veel te groot zijn. Zodra ik de tuin in liep, voelde ik me opeens bijzonder ongemakkelijk en hoopte ik dat geen van de buren me zou zien.
Er zijn meer van dergelijke incidenten geweest. Tijdens tropische dagen of een hittegolf, met de gordijnen dicht, draag ik niks anders dan mijn onderbroek en beha… en dijenhoge steunkousen. Verschillende keren had ik al mijn hand op de deurkruk en was ik bezig om slippers aan mijn voeten te doen en liep ik ~ bijna ~ naar buiten. Schaamte is mij niet vreemd. Sterker nog, noemt het gerust een constante factor in mijn leven, maar zelfs ik zou me afschuwelijk voelen om zo gezien te worden. Gelukkig had ik het net op tijd in de gaten.

Kleurloos

Door dit alles vraag ik me af of de wereld niet beter af is met mij opgesloten in huis. Stel je eens voor dat ik in een koffietent, eethuis of restaurant ben waar iemand van een andere tafel me vraagt om een servetje of het zout aan te geven. En dat ik dan onmiddellijk met beide handen de hals van mijn T-shirt naar beneden trek, mijn neus tussen mijn borsten steek alvorens te laten weten dat de gevraagde zaken daar niet zijn te vinden.
Ik weet zo goed als zeker dat mensen deze eigenaardigheden, die ik gedurende mijn ziek-zijn met ME oppikte, niet kunnen waarderen. Misschien is de wereld wel gemakkelijker met mij als permanent kluizenaar. Daarmee is die mogelijk wat aan de kleurloze en duffe kant, maar wel eentje die minder ongemanierd is.

Wil je ook mijn volgende artikel lezen; vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je vindt me ook op Twitter hier: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels