Welkom op mijn kantoor

Soms gaan dingen niet naar verwachting. ‘Vertel mij wat,’ zal je reactie misschien zijn. Het leven gaat over niets anders dan spreekwoordelijke tegenwind, net als je het niet verwacht.
Ik ben al jaren ziek en weet inmiddels dat ongeluk in een klein hoekje kan zitten. Of niet, net als ik ergens op reken.

Als een verhaal of een brei-ontwerp is geselecteerd voor een tijdschrift ben ik altijd in de wolken. Maar ik reken er pas echt op, als het daadwerkelijk daar is. Wanneer het zwart op wit staat, zogezegd. Niet eerder ben ik er diep gelukkig mee en laat ik mijn ego erover opscheppen.
Kort geleden kwam ik erachter dat er van een toezegging over het publiceren van een kort verhaal niet veel terecht was gekomen. De nieuwste versie van het blad was er wel, maar zonder mijn bijdrage. Ik was teleurgesteld voor een minuut of twintig. Zo zie je maar weer, dingen gaan niet altijd zoals verwacht. Het leven gaat door en laat ik je vertellen dat er veel ergere dingen zijn om om te treuren langer dan twintig minuten. Maar later op dezelfde dag ontving ik een reactie van de redactie en voelde ik me veel verdrietiger, de dame in kwestie bood niet eens haar verontschuldigingen aan en liet me uitsluitend weten dat ze haar redactionele commentaar in een email had verstuurd en nooit meer iets van me had vernomen. Dat was het.
Haar onproffesionele houding was een klap in mijn gezicht, want ik mis het hebben van een baan. Het doet zeer om niet deel uit te maken van een systeem, collega’s te hebben en ideeën over projecten en doelen te bediscussiëren. Ik begrijp werkelijk niet dat een redacteur vertrouwt op het slechts eenmaal sturen van een email, zonder zich af te vragen of dat misschien zoek kan raken op de digitale snelweg.
Gelukkig was het de volgende dag een totaal nieuwe dag. De zon straalde vrolijk en ik trakteerde mezelf op een cappuccino met soyamelk. Een electricien kwam langs om de vaatwasser te reparen en hij vroeg of ik hiervoor een dag vrij had genomen. ‘Elke dag is mijn vrije dag,’ zei ik met een glimlach, ‘want ik werk vanuit huis.’ Het voelde niet alsof ik vals speelde. Het voelde goed, want het is wat ik doe. Mijn freelance en vrije werk – of ik nu schrijf, ontwerp of zelfs teken, ik doe het veelal terwijl ik lig op de bank, die ik daarom mijn kantoor noem.

Laat me je vertellen, dat de helft van de opdrachten (zowel verhalen als ontwerpen) die ik tot op heden instuurde zijn geselecteerd voor brei-boeken en -tijdschriften, danwel culturele bladen, andere boeken of dergelijke zaken. Jawel, dat is mijn ego aan het woord. Gun haar die fifteen seconds of fame, voordat je weer iets anders gaat doen op de digitale snelweg.

** En vermijd vooral kleine hoekjes, je weet nooit wat je daar vind **

PS – In mei van dit jaar was mijn eerste ontwerp in het breiblad Yarnwise gepubliceerd. Sinds afgelopen weekend bied ik het als een patroon te koop aan op Ravelry. Het is een combinatie van vier verschillende motieven om een blikje mee aan te kleden, en als pennenbakje op je bureau te zetten. Ik gebruikte twee patronen ook om een paar beenwarmers of een e-reader-hoes te maken. Het patroon is hier te koop. Slechts vier dollar voor vier verschillende, tijdloze patronen. Ik bied dit patroon graag enkele lezers gratis aan. Ben je op zoek naar een kado om voor de feestdagen te breien, of wil je jezelf trakteren op fijne beenwarmers, gebruik dan de code ‘welcometomyoffice’ om het patroon voor niks te kunnen downloaden. Er zijn twintig gratis patronen beschikbaar en een account op Ravelry is hiervoor noodzakelijk (maar is sowieso een must als je graag breit!).
En nadat je hiermee iets hebt gebreid, zou ik het graag op Ravelry terugzien.

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.

This post is also available in: Engels