‘Tussen je oren zit je lijf‘ was de titel van het stuk van Malou van Hintum op 24 maart in de rubriek Wetenschap van dagblad Trouw aangaande het rapport van de Gezondheidsraad over ME/CVS dat maandag j.l. verscheen. Eerder schreven Barbara Vollebregt (‘Chronische vermoeidheid blijft raadselachtig‘, 19 maart) en Edwin Kreulen (‘Chronische vermoeidheid deels erkend als chronische ziekte‘ online, met als titel in de papieren krant ‘ME deels erkend als chronische ziekte’, 20 maart) hierover, en in alle drie de stukken stond de discussie betreffende cognitieve gedragstherapie centraal.
Weliswaar laat Edwin Kreulen Yvonne van der Ploeg (betrokken bij de ME/CVS-patiëntenvereniging) aan het woord, het artikel van Malou van Hintum lijkt geheel gebaseerd op de meningen van twee emeritus-hoogleraren, Jos van der Meer en Gijs Bleijenberg. Beiden zijn bekend voorstanders van cognitieve gedragstherapie bij Myalgische Encefalomyelitis.
Ik vraag u als ombudsman, die ‘kritisch naar de werkwijze van de redactie‘ kijkt volgens de website van Trouw, deze eenzijdige gang van zaken nader te onderzoeken. Hierbij houden onderstaande kwesties mij bezig.
Hoe kan het dat een rapport, dat slechts ten dele gaat over de mogelijkheid van een psychologische behandeling, op deze manier voor het voetlicht wordt gebracht? Drie artikelen over hetzelfde onderwerp, terwijl hierbij herhaaldelijk de kans onbenut is gebleven om andere wetenschappers een toelichting te laten geven op het vermoeden dat ME een invaliderende ziekte is die mogelijk in het centrale zenuwstelsel ontstaat, danwel een immunologische oorzaak heeft, en onder meer een ernstig verstoorde bloedsomloop tot gevolg kan hebben.
Daarnaast ontbreekt de persoonlijke context van de mensen die het hier treft. Was het niet passend geweest om uitdrukking te geven aan het lijden van deze patiënten? Dit zijn mensen die elke dag met Myalgische Encefalomyelitis opstaan en er elke dag weer mee naar bed gaan. Of die helemaal niet meer uit bed komen…
Ik kan niet anders concluderen dan dat deze manier van verslaggeving een keuze is geweest. Een kwalijke keuze, waardoor ME-patiënten tussen de wal en het schip belanden. Opnieuw. Want ik kan niet anders dan eerlijk laten weten dat na dertien jaar ziek-zijn ik dat gewend ben.
Bovenstaand artikel heb ik inmiddels verstuurd naar de ombudsman van Trouw. Indien je hetzelfde wil doen en daarvoor iets (of alles!) hieruit wil gebruiken, dan heb ik daar geen bezwaar tegen. Want ik kan me voorstellen dat ik niet de enige ben die na drie stukken over CGT begint te twijfelen aan de objectieve journalistiek van Trouw.
Pingback: Tijd voor on-trouw