Vrede graag: Zwarte zomer (deel 1 van 2)

Mijn huidige toestand is nog steeds niet om over naar huis te schrijven en het leven is niet gemakkelijk. Mijn partner komt elke dag een half uur eerder naar huis om voor het eten te zorgen.
Deze zomer van 2014 is er een die in ons geheugen gegrift staat en als verpletterend zal worden herinnerd, maar niet omdat het mijn lijf zo tegenzit.

Telkens als ik de krant open of naar de radio luister zijn er genoeg nieuwsitems waardoor ik me beroerd voel: de crash van vlucht MH17, Syrië, Gaza, Irak, Koerdistan, Oezbekistan, Ebola, de schoolmeisjes uit Nigeria. De wereld is een puinhoop.
Afgelopen week dit is wat er in Nederland gebeurde: een vrouw in haar auto probeerde twee twaalfjarige jongens te overrijden. Vermoedelijk omdat ze haar hond pestten. En mensen vragen zich af waarom ik freaks schilder?!
Gelukkig, ik kan de overdaad aan horror, agressie en waanzin tijdelijk stoppen. Als een struisvogel steek ik mijn kop in het zand en probeer ik het allemaal te negeren. Escapisme is wat ik van tijd tot tijd nodig heb, maar ik schaam me voor mijn eigen gedrag. Al die angstige mensen in hun benarde situaties hebben niks te kiezen.

Ik woon in een land waar geen oorlog is. Ik hoef me geen zorgen te maken of ik voldoende te eten heb of dat ik zonder medicijnen kom te zitten. En ik ben vrij om mijn eigen onderwijs te kiezen.
Ook al voel ik me verdrietig, omdat de kans dat ik zal herstellen van mijn chronische ziekte minimaal is… het meemaken van wereldvrede is nog kleiner.

Volgende keer publiceer ik het tweede artikel van ‘Vrede graag’, daarin zal ik onthullen waarom ik freaks schilder.

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.

This post is also available in: Engels