Natuurlijk verven met een schuldgevoel

Mijn partner mopperde dat de vriezer zowat tot de nok toe gevuld was met bloemblaadjes van de rododendron (die ik plukte nadat hij die had gesnoeid), akelei en van de viooltjes naast de bloemblaadjes ook het groen, sinds ik een nieuwe hobby begon.
Maar mijn schuldgevoel sinds ik met solar dyeing begon heeft niet met hem te maken. Waar ik bang voor ben is dat ik bijen en vlinders in onze tuin hun eten ontneem. En we weten allemaal dat deze lieve kleine schepselen het zo hard nodig hebben.

Solar dye is niks anders dan een glazen pot gevuld met (het liefst al een nachtje in water geweekt) garen, water en een natuurlijk ingrediënt om kleur aan te onttrekken. Dit ingrediënt wordt ook wel dyestuff genoemd en de bloemblaadjes en het groen dat ik noemde kunnen dyestuff zijn voor verschillende potten die daarna in de vensterbank worden gezet.

Overal in de tuin vind ik schuldgevoel

Tot dusver heb ik geëxperimenteerd met stukjes garen van ongeveer een meter. Ik wilde eerst weten of het zin had om niet alleen garen maar ook mijn energie (ME doet dat met me) er aan te wagen… In het begin, terwijl ik methodisch verschillende dyestuffs uitprobeerde, mislukte alles. Nou ja, niet als bruin je favoriete kleur is, want ik kreeg het voor elkaar om acht tinten bruin te produceren terwijl ik online zoveel mensen gelukkig zag met prachtig blauw garen geverfd met het weekwater van zwarte boontjes. Het resultaat van rode kool of het groen van de viooltjes was ook niet de moeite van het vermelden waard. De bloemblaadjes waren daarna mijn enige hoop.
Maar ik voelde me niet op mijn gemak bij het leeghalen van de tuin, met elke geplukte bloem nam mijn schuldgevoel toe. Dus veranderde ik van tactiek door alleen de verwelkte bloemen te nemen. Deze zijn gemakkelijk te onderscheiden wanneer het viooltjes betreft, en de truc voor de akelei is om te zoeken naar bloemen zonder stuifmeel. Als de bloemen er van binnen dor uitzien – geen geel op de meeldraad, dan geven de bloemblaadjes gemakkelijk mee.
Om de dag ging ik op zoek naar verwelkte blaadjes. En terwijl ik daar druk mee was, vergat ik om het zaad voor de vogels bij te vullen. Inderdaad, het schuldgevoel lag overal op de loer, maar ik kan je laten weten dat terwijl ik dit tik, de vogeltjes tot hun knieën in het voer staan.
De bessen van de mahonie zijn voor mij. Het gaat niet gebeuren dat ik me daar ook maar enigszins ongemakkelijk bij zal voelen wanneer de tijd rijp is. Die paar bessen die ik onlangs zag hangen, groeien een centimeter of zestig of zeventig boven de grond. En met een overvloed aan katten in deze buurt, zijn de vogels vast beter af met de bessen van de laurierstruik of die in de gewone vogelkers (Prunus padus) hangen.

Medelijden

Aan het einde van dezelfde dag, waarop mijn partner suggereerde om niet nog meer dingen als natuurlijke verfstoffen te bewaren in de vriezer, kwam hij thuis met avocado’s. De lieverd! Want zowel de pit als de schil zijn bijzonder geschikt om te verven. Het kan een verfijnde kleur roze geven. Heeft iemand al medelijden met hem?
Gelukkig klaagt Jonatan nooit als ik hem vraag om een ommetje te maken met mij in de rolstoel. En de afgelopen week werd ik er door geraakt: al die prachtige bloemen die in de tuinen in onze buurt groeien. Vooral de levendige kleuren van de donkerroze en fluweelachtige, bijna zwarte, rode rozen.

Dat ik in een rolstoel zit is in dit geval maar goed ook, anders zou ik ‘s nachts nog over straat struinen. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit aan Jonatan zou vragen om me hierbij te helpen, hij heeft al genoeg op zijn bord. Dus ben ik op zoek ben naar vrijwilligers. Wellicht is er een enthousiaste lezer die me graag in het donker mee op pad neemt.
We stelen dan uitsluitend verwelkte bloemen uit tuinen van mensen, aangezien de bijen en vlinders nog steeds onze topprioriteit zijn. Dat kun je bijna geen diefstal noemen, toch?

Indien je dit aardig vond, lees dan ook Breien met een schuldgevoel.

Wil je ook mijn volgende artikel lezen; vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je vindt me ook op Twitter hier: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels