Tenen en genen

De zon schijnt volop en ik ben er druk mee. Minder dan elk halfuur verplaats ik de stretcher. Ik wil graag zonnestralen opnemen, maar niet met mijn hoofd in de zon. Daar word ik wiebelig van, net als mijn oma van mijn moeders kant. Waarschijnlijk heb ik die genen van haar.

Sowieso moet ik oppassen met de zon, want zoals in veel gevallen (heus, een enkele keer komt mijn lichaam overeen met de statistieken!) gaat mijn rode haar gepaard met een lichte huid. Dat zijn dan weer de genen van mijn vader, hij komt uit een familie van roodharigen. Al is hij zelf gezegend met donker haar en wordt hij met gemak bruin. Wil je geloven dat mijn moeder zeer verbaasd was, toen haar pasgeborene een meisje met rood haar was? Daar had ze gewoonweg geen rekening mee gehouden.
Mijn lichte huid is gevoelig en verbrandt snel. Bruin worden is uitgesloten. Voorheen, als mensen het over mijn melkflessen, witte benen hadden, deed ik geregeld mijn schoenen uit. Wie dacht dat mijn benen wit waren, zou mijn tenen eens moeten zien. Die kwamen nooit in de zon en daaruit bleek dat mijn kuiten toch enigszins gekleurd zijn.

Deze zomer is het andersom. Als ik ‘s avonds naar bed ga, zie ik mijn ongebruinde benen. Wit. Spierwit.
Mijn tenen zijn daarentegen getint, waardoor ik mezelf gekscherend een landloper noem. Het is ofwel van mijn teenloze steunkousen, ofwel van het vuil uit de tuin.

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.

This post is also available in: Engels