Poesliefje

Mijn partner gaat naar het buitenland en ik blijf thuis.
‘Ik ben net als een huisdier wanneer de eigenaren een weekend weg zijn. Simpelweg een kwestie van genoeg voer achterlaten,’ grap ik. Maar tegelijk lopen de rillingen me over de rug, realiserend dat ik inderdaad heel veel weg heb van een beestje in een kooi.

Een familielid ging op vakantie en liet haar kat thuis achter. In het verleden logeerde het diertje nog wel eens bij ons, maar dit mormel is zelfs voor de notoire kattenliefhebster, die ik toch echt ben, geen pretje. Geloof me dat het een speciaal geval is, want mijn kattenhart is groot.
Het is een ramp om het beestje te vangen en in haar reismandje te krijgen. Dit gaat vrijwel nooit zonder kleerscheuren. Zodra het dan bij ons thuis is gearriveerd, heeft het minstens twee dagen nodig om van de (toch korte) autoreis mentaal te herstellen en tegen de tijd dat ze weer naar huis moet gaan, dan begint de toestand weer van voren. Met vuurrode krassen op de bleke huid van mijn armen, zweet op mijn rug en het spreekwoordelijke bloed aan de muren tot gevolg. Thuis heeft het beestje weer tijd nodig om bij te komen van haar terugreis en kijkt ze dagenlang niet om naar haar baasje, boos dat ze uit haar habitat werd verdreven. Dan is thuisblijven een betere oplossing, dunkt me.
Een vriendin van het familielid (zou jij het op prijs stellen om met naam en toenaam te worden vermeld met zo’n psychotische kat?!) ging dagelijks met gevaar voor eigen leven langs voor voer en een sporadische aai over de bol, als haar humeur er naar stond. En je begrijpt vast dat ik hier het humeur van de kat bedoel. Dat van de betreffende vriendin is vrijwel altijd oke, voor zover ik weet.
Na de terugkomst van vakantie is de kat enige tijd superlief en staat ze om te beginnen al schreeuwend in de gang, zodra ze de stem van haar baasje hoort. Om die vervolgens dagenlang onder liefdevol kopjes te geven.
Tijdens de afwezigheid van mijn partner heb ik een vriendin uitgenodigd. Ze komt gezellig op de koffie en om boodschappen met me doen. Met deze visite hoop ik te voorkomen dat ik mezelf ga kaalplukken van verveling als een papegaai met stress. Ik heb genoeg vrienden om elke avond een andere gast aan tafel te hebben, maar dat lukt helaas niet met mijn chronisch zieke lijf, anders was ik natuurlijk mee op reis gegaan. Maar meer dan een keer gezelligheid in een paar dagen is echt teveel voor dit krakkemikkige lijf.

Ik kijk uit naar de thuiskomst van mijn vriend. Hopelijk met nog al het haar op mijn hoofd. En daarbij kun je je vast het volgende scenario wel voorstellen als hij terugkomt van zijn reis. Dan sta ik spinnend van blijdschap in de gang te wachten, waarna ik niets anders zal doen dan kopjes geven.

Nog een poezenverhaal: Roze poezen.

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elk nieuw item een email toegestuurd.