‘Pas op mijn teen,’ zei ik verschillende keren op een dag tegen mijn partner nadat mijn teennagel operatief was verwijderd. Ik zei het zo vaak, dat als hij een euro had gekregen voor al die malen dat ik hem waarschuwde om niet per ongeluk tegen me aan te botsen, hij nu stinkend rijk zou zijn. Die berg met geld zou genoeg zijn voor een boeket bloemen en een beterschap-met-je-teen kaart. Continue reading →

Als eersteklas fashionista heb ik geen fitnesscentrum en training nodig. Wiebelend op mijn hoge hakken van winkels naar kapsalons naar schoonheidsspecialistes, met tassen vol kleding, gebruiksvoorwerpen en huidverzorging aan mijn armen is zwaar genoeg. Zwaar, zeg ik je. Je moet eens zien hoeveel werk ik verzet door dit gesjouw. Maar ik laat het me niet tegenhouden. ‘Gewoon doorgaan,’ is mijn motto met opgeheven hoofd, hooguit een enkele onderbreking voor een buffappuccino. Continue reading →

Vijf miljoen mensen gingen wereldwijd de straat op om aandacht te vragen voor rechten van vrouwen, minderheden en gehandicapten. 21 januari was een dag waarop mensen zich meer dan ooit bewust waren van hun medemens, dat ook die ertoe doet, dat elk mens gelijkwaardig is.
Ik ben door Myalgische Encefalomyelitis aan huis gebonden en kon niet deelnemen aan de Women’s March, noch in maart gaan stemmen. Door toedoen van de overheid is mijn persoonlijke situatie politiek geworden, als vrouw en als chronisch zieke. Continue reading →

Afgelopen donderdag werd een GBU-43/B Massive Ordnance Air Blast boven Afghanistan gedropt om ISIS te treffen. In het nieuws werd hiernaar verwezen als the MOTHER Of All Bombs – de MOEDER Aller Bommen. Briljant, nietwaar?
Wie deze Moeder Aller Bijnamen bedacht voor Amerika’s meest krachtige niet-nucleaire bom is geniaal, om niet zeggen Moeder Aller Spindoctors, en verdient een medaille voor creativiteit. Of de Nobel Prijs, Moeder Aller Toelages. Continue reading →