Oranje pakken

De Olympische Winterspelen hebben het aangetoond, de Nederlanders zijn inderdaad het beste in twee zaken die hun al eeuwen bezighoudt. Dat is schaatsen en klagen.

Dus als een echte Nederlandse (terwijl ik mijn klompjes aanheb en aan wat kaas knabbel) zal ik de komende vierhonderd woorden me beklagen over mijn medeburgers.
Toen Jorien ter Mors ruim een week geleden goud behaalde bij de vrouwen op de 1500 meter, was het de derde keer dat het podium helemaal oranje was. Dit overwicht begon met de drie mannen in hun oranje pakken op het podium na de 5000 meter. De tweede keer was de afstand van de 500 meter bij de mannen, en na deze drie onverwachte overwinningen in drievoud moest de tien kilometer nog komen.
Maar naast blijdschap, waren er ook verschillende geluiden te horen waarbij men zich beklaagde over dit overwicht. Het zou een bedreiging voor het schaatsen als Olympische sport zijn. Deze monopolie-positie zou anderen van competitie uitsluiten, werd gesuggereerd. En sommigen durven zelfs te zeggen dat deze Olympische Spelen saai waren, als het om schaatsen ging. Hierdoor verbleekte zelfs de discussie over de homo-rechten in een land als Rusland.
Tja, dat is Nederland inderdaad. Klagen is deel van onze culturele identiteit. Maar bedenk wel: hoe groot was de kans dat het zo zou uitpakken als je er van tevoren geld op had gezet? Reken maar uit.
Op een dag – toen de Olympische Winterspelen werden gehouden in Turijn, Italië – kwam mijn moeder op visite en nam hiervoor de trein. Ik was al ziek en kennelijk had de dag ervoor een Nederlandse atleet of atlete een gouden medaille gewonnen, want mijn moeder kreeg een enorme gouden medaille met chocola erin op het station. Ze gaf het aan mij als aanmoediging gedurende mijn lange ziek zijn. Het heeft heel lang op een prominente plek in de woonkamer gehangen. Weet iemand nog in welk jaar die Spelen in Turijn werden gehouden en dus hoe lang ik al ziek ben? Reken maar uit.
Persoonlijk vind ik die overwinning van Jorien ter Mors, die tevens short track schaatsster is, een hoogtepunt. Dit was de allereerste keer dat ze deelnam aan de Olympische Spelen. En ze behaalde goud, terwijl ze daarmee verschillende atletes van niveau achter zich liet. Voor mij klinkt dit als een sprookje en een indrukwekkende prestatie.
Nu het sport-festijn is afgelopen en heeft elke schaatser van het Nederlandse team Sochi verlaten met tenminste een medaille om zijn nek. En van de 24 medailles zijn er 23 afkomstig van het lange baan schaatsen.

De volgende Winterspelen worden gehouden in Korea en ik vraag me af hoe groot de kans is dat Nederlandse deelnemers weer zo’n hoog aantal medailles kunnen veroveren. En hoe groot de kans is dat ik mijn ziek zijn heb overwonnen. Reken maar uit…
Hierdoor weet ik een ding zeker: de Olympische spelen over vier jaar zijn een uitgelezen mogelijkheid voor de Nederlanders om te zaniken. Ofwel voor het winnen van hetzelfde aantal medailles en zodoende te klagen over een saaie competitie, wat ik ten sterkste betwijfel. Ofwel omdat het schaats-team niet langer zo’n overwicht heeft en het aantal medailles veel te weinig is.
Maar laat ik ophouden met mopperen. Ik heb met veel plezier naar deze Olympische Spelen gekeken, en bovendien: ik moet voor mijn tulpen zorgen.

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.

This post is also available in: Engels