Op het witte paard

Nog maar kort geleden vertelde ik over mijn 35e verjaardag. En het zal niemand verbazen dat rondom deze leeftijd veel mensen kinderen krijgen. Zolang als ik ziek ben, in al die jaren, zijn zoveel babies geboren, dat ik het niet langer op twee handen kan tellen. Dat heeft natuurlijk te maken met de biologische klok die zo veel herrie maakt en maar door tik tik tikt. Mensen worden daar kriebelig van en voor je het weet wordt een nieuwe zwangerschap aangekondigd.
Maar niet de mijne. Ik heb momenteel een probleem, dat bij deze nieuwe ouders over een jaar of twintig slapeloze nachten veroorzaakt. Dat is het lege-nest-syndroom.

Afgelopen week was een vriendin van me op vakantie en logeerden haar cavia’s bij mij. En eergisteren werden ze opgehaald. Nu is het huis zo leeg en stil. Mijn nieuwe vriendjes Vincent en Anneke zijn terug naar huis. Hun huis. Tegen wie kan ik nu praten? Nee, niet tegen de planten. Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet.
Dit lege-nest-syndroom (nog eentje erbij kan ik best hebben, geen probleem) is eigenlijk een beetje raar voor mij, omdat ik niet speciaal dol ben op cavia’s. Ik ben een echte kattengek. Een kattengek die al jaren geen kat meer heeft gehad. Inderdaad, er zijn genoeg katten in het asiel. Maar ik heb het idee opgevat dat de kat en ik elkaar op een bepaalde manier zullen treffen. Je kunt het ‘per ongeluk’ of ‘door toeval’ noemen of zegt dat het ‘zo heeft moeten zijn.’ Ik wacht nog steeds tot er eentje uit de lucht komt vallen – precies op mijn schoot, waarna we allebei gelukkig knorren.

Ik kijk uit naar mijn nieuwe kameraad met snorharen op het witte paard. Op een dag zal het gebeuren.

Dit was het verhaal over mijn verjaardag: Een heel gewone dag met een plak overheerlijke vruchtencake

Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.