Onbekende lichaamsdelen

Het is nog niet eens winter, maar op het moment ben ik heel druk om bij te komen van mijn derde griep dit jaar. Jawel, sinds het begin van 2018 heb ik al drie keer griep gehad! Dat is vaker dan mijn partner en ik… Nou ja, vul dat zelf maar in.

Al die risico’s

Mijn partner staat op het punt naar een bijeenkomst van collega’s in de IT te gaan en voor heel even wil ik hem vragen om niet te gaan. Jaren geleden maakte ik grapjes dat ik een manshoge cellofaanverpakking nodig had om buiten te zijn en mezelf te beschermen. Tegenwoordig ben ik aan huis gebonden en is hij degene die zoiets zou moeten dragen om zonder ‘vuil’ thuis te komen.
Maar op dit moment kan ik alleen maar denken aan al die risico’s. Ik duim, duim, duim en bid dat hij niks anders tegenkomt dan een vlek van het eten op zijn spijkerbroek in plaats van alle mogelijke ziektekiemen die vervolgens mee naar huis gaan.

Is er meer in het leven dan griep?

Griep krijgen is riskant voor mensen met ME, want in veel gevallen zijn hun immuunsystemen problematisch op zijn zachtst gezegd. Ik vrees voor de extra uitdagingen voor mijn lichaam terwijl het de koorts, die vaak het gevolg is van die ziektekiemen, probeert te bestrijden. Wat als mijn lijf het niet aankan?
Aan de andere kant – waar ik elke keer weer driftig op hoop als het ‘vuil’ me heeft weten te vinden – is er de piepkleine kans dat het mijn immuunsysteem herinnert aan hoe goed we het hadden dertien jaar terug. Dat het zijn weg terug vindt naar waar het allemaal begon met mijn ME.
Het is nu nog te vroeg om er iets zinnigs over te zeggen en verdiep ik me in enkele zeer interessante spieren die ik kennelijk al die tijd al had, maar nauwelijks gebruikte. Mijn spieren op mijn rug vlak boven mijn heup, bijvoorbeeld. Als je het mij vraagt, heb ik die met het enige doel om te kunnen hoesten.
Ik ben blij dat het hoesten inmiddels over is, de verkoudheid en koorts zijn gezakt en de zere spiertjes lijken weer een beetje op hun plaats te komen. Om te worden vergeten tot de volgende griep.

Zou het niet heerlijk zijn als mijn overrompelde immuunsysteem opeens het licht zag? Ik kan me haast niet meer voorstellen hoe het voelt mezelf weer te zijn. Maar mocht dat zo ver zijn… laat mij dat dan invullen.
Ik zou het heerlijk vinden om weer de wijde wereld in te kunnen trekken samen met mijn partner. Om ergens heen te gaan en naderhand met mijn kleren vol etensvlekken thuis te komen.

Als je dit artikel waardeert, lees dan ook https: Het leven begint om half vier.

Wil je ook mijn volgende artikel lezen, vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels