Elke dag ben ik nog verbaasd dat ik ziek ben en dat mijn leven is beperkt. Je zou verwachten dat ik er inmiddels wel aan gewend zou zijn. Ik ben al een kwart van mijn leven ziek en ik ben nog niet eens veertig. Tja, ik heb diezelfde verwachting.
Afgelopen week las ik dit artikel van Alice op de site van Flow Magazine over haar tweede mindfulness sessie. Ze realiseert zich dat om mindfulness en meditatie helemaal in de vingers te krijgen ze tijd en oefening nodig heeft. Ze moet meer vlieguren maken. Hieruit begreep ik dat dit ook van toepassing is op mijn ziek zijn. Ik kan eerlijk zeggen dat het nu beter met me gaat dan tien jaar geleden. Dit is deels te danken aan mindfulness. Alleen al het zien van een roodborstje doet me plezier. Desondanks betekent dit niet dat het leven eenvoudig is.
Want door het idee dat meer vlieguren suggereert dat dingen gemakkelijker worden, word ik hoopvol en verwacht ik dat mijn mentale lijden mettertijd zal afnemen. De kans is groot dat ik ooit op een dag niet meer verbaasd zal zijn over mijn beperkte leven. Alice, jij en ik allebei, we komen er wel! Was het maar zo…
Was het maar zo in het leven, dat er voortdurend sprake is van een stijgende lijn. Zo niet vooringenomen, dan was het toch zeker onnozel van me om te denken dat ziek zijn (of lijden in het algemeen) makkelijker zou zijn voor mensen die mindful door het leven gaan. Ik verwachtte dat er een andere versie van mezelf tevoorschijn zou komen. Een nieuwe versie, van iemand die niet langer een greep doet naar een honkbalknuppel bij wanhoop en frustraties, maar van iemand die rustig gaat zitten en dan ‘ohm’ zegt.
Ik heb het al zo vaak eerder gehoord, en pas nu dringt het tot me door. Een van de essentiële waarden van mindfulness is om los te laten wat ik denk dat zou moeten gebeuren. Mindfulness is een middel om met aandacht te kijken naar mijn gedachten en gevoelens. In dit geval dat ik me bewust word van mijn verwachting in plaats van me er aan vast te houden.
Zonder me vast te bijten in verwachtingen, mijn zorgen rondom mijn ziek zijn, en het leven in het algemeen, kan ik beginnen met het waarnemen van al deze zaken in mijn leven. Kan ik positief openstaan voor alles wat voorbij komt. Waaronder het roodborstje, ik hoor hem nu zingen.
Nieuwe bezoekers: vergeet niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.
Earlier this year, a new and private community started on Google+: Being matters.
A mindfulness group for the chronically ill. Forget symptoms, instead embrace your soul and inner calm. Just breathe and be… You are not alone.
Life can be hard or may look turned upside down when being ill for years. Let us help each other out by sharing thoughts and trying to find peace. We are not human doings, we are human beings.
>> Please, feel free to join or share <<
This post is also available in: Engels
One Response to Oh, oh, ohm