Met klapperende tanden

Ik ben wellicht een viezig meisje, of dan toch tenminste een onhandige. Fijn dat we een huishoudelijk hulp hebben, die meest noodzakelijke klussen doet.
Los van dat ik er zelf het uithoudingsvermogen niet voor heb om het zelf te doen… Je wil niet weten welke taken er op mijn pad komen, omdat ik altijd her en der koppen koffie en thee omgooi.

Afgelopen maandag was ik op handen en voeten om een omgevallen kop koffie op te ruimen. Ik was verbaasd dat er zelfs nog wat in zat, want ik moest de aanrecht, de halve keukenvloer en natuurlijk zowat alle onderste keukenkastjes soppen. De cappuccino leek wel overal te zijn terechtgekomen.
Voordat ik een nieuwe maakte, sloeg ik die laatste slok uit de omgestoten kop achterover. Het was nog niet geroerd en de ahornsiroop zat dus nog helemaal onderin. Het smaakte zo zoet, dat mijn tanden ervan klapperden.
Dezelfde dag, dezelfde tijd twee weken geleden, had ik een identieke ervaring met een theeglas. Gelukkig was het een lege, maar de ellende van het opruimen was er niet minder om. Dat herinnert me eraan, dat ik onlangs het zelfs voor elkaar kreeg om een aanvaring te hebben tussen mijn theeglas en de televisie. Deze keer verspilde ik daarmee niet mijn eigen energie, maar de tijd en (minder exclusieve) energie van mijn partner. Hij was een half uur bezig om de tv droog te föhnen. We hebben het ding drie dagen met rust gelaten en wat bleek? De televisie doet het nog prima.
Normaal gesproken beklaag ik me niet over maandag als een deprimerende start van de week. Maar bij dergelijk gedoe… verander ik misschien wel van mening. Maar nu, terwijl ik dit zit te schrijven, geniet ik van een heerlijke kop koffie. Op een dinsdag.

Je zou denken dat het delen van een huis met mij gevaarlijk kan zijn, of toch vermoeiend… Inderdaad, mijn laatste verhaal was ook over vuile spetters. En mijn fijne penvriendin mailde me om te laten weten dat ze op televisie had gezien hoe je een granaatappel het beste kon schoonmaken: doe het in een grote kom met water en schil het fruit onder water. ‘Voila, geen rode spetters, volgens haar, maar ze liet ook weten ‘tja, dat is tv. Als er werkelijk troep was, dan lieten ze het vast niet zien.’ En om eerlijk te zijn, ik ben bang dat het geen oplossing zou zijn voor mij. Vermoedelijk laat ik dan de kom vallen.

Het volgende verhaal gaat ook over poetsen in de keuken, maar op een meer vreugdevolle manier. Als je het vervolg niet wil missen, dan zou je je kunnen abonneren en geen aflevering meer missen. Gebruik hiervoor de contact pagina.

Mogelijk lees je ook graag: Koffie met Clooney of Opmaken voor de lente.