Mijn huisarts neemt mijn klachten als M.E.-patiënt serieus. Maar hij is geen tovenaar. Hij weet niet hoe hij me kan fixen en soms vraag ik me af of hij (zoals zoveel anderen) werkelijk begrijpt hoe mijn ziek zijn mijn leven beïnvloed.
Gedurende een bezoek deed zich iets voor, waarover hij me later iets meer vertellen. Ik deed dat het liefst telefonisch – zodat mijn vriend me daar weer niet met de auto naartoe hoeft te brengen – en dat was prima voor mijn huisarts. Daarom vroeg hij het nummer van mijn mobiele telefoon, voor het geval ik niet thuis was.
Grapjas. Natuurlijk ben ik thuis. Ik zou niet weten waar ik met dat lijf van mij naar toe zou gaan. Zo wordt mijn leven door M.E. bepaald. Als je me zou bellen, maar niet te pakken kreeg, dan ben ik misschien zingend boodschappen doen of een wandeling door het bos aan het maken, terwijl het pijpenstelen regent… Als er een manier was om van deze raadselachtige aandoening te herstellen, dan zou ik de luxe positie zijn om telefonisch niet bereikbaar te zijn.
In dat geval zou ik mijn telefoon expres niet opnemen. Ik zou iets aan het doen zijn of ervaren buitenshuis dat ik een heel lange tijd niet had kunnen doen. En zo zou mijn antwoordapparaat klinken: ‘Hoi, ik ben momenteel niet bereikbaar, want ik lig NIET op de bank! Probeer het later nog eens.’
Ik ben ook geen tovenaar. Ik kan niet de toekomst voorspellen, noch vooraf weten op welk moment je dit leest. Het blijft een mysterie hoe mijn lijf erop dat moment aan toe is. Wie weet, de mogelijkheid blijft bestaan, dat ik dan iets buitenshuis doe. Als je me zou bellen op mijn mobiel en ik neem niet op, dan zou dat weleens een goed teken kunnen zijn.
Op de hoogte blijven kan door je eigen email adres in te vullen op de contact pagina. Je ontvangt dan bij elke nieuw item een email toegestuurd.
This post is also available in: Engels
One Response to M.E. en mijn mobiele telefoon