Kun je je nog herinneren dat je veertien jaar oud was? Ik voelde me toen erg verloren. Gelukkig was Chris Isaak er voor me.
Onlangs trouwde ik bijna met hem: Chris Isaak.
‘In je dromen, bedoel je,’ zeg je.
Je hebt gelijk, het was in een droom. Het was een droom waarin we niet de juiste gate op de luchthaven konden vinden. De nummers waren door de war – zoals dingen dan zijn in een droom – en daarom vonden we niet het juiste vliegtuig en trouwden we niet.
In het echte leven hadden we en hebben mijn partner en ik geen intentie om te trouwen. Ik vroeg me af hoe het kon dat ik dat dan wel droomde. Misschien hoopte ik op een huwelijksreis naar een strand zoals in de clip bij het nummer Wicked Game. Maar niet met mij als het fotomodel Helena Christensen uit diezelfde videoclip. Ik was nooit zo’n Wicked Game-achtig meisje. Ik denk dat hij veel betere nummers heeft gemaakt.
Op mijn veertiende bleef ik overeind door zijn muziek. Het redde me van de sociale druk en rariteiten van andere tieners, hormonen en het feit dat mijn stiefvader ernstig ziek was. Ik herinner me dat ik zo graag volwassen wilde zijn: om mijn rijbewijs te halen en om vrij te zijn van die sociale druk en verwachtingen. Trots kan ik melden dat het me gelukt is om beide te bereiken, maar dat betekent niet dat mijn leven nu eenvoudig is.
Tegenwoordig luister ik weer naar muziek van Chris Isaak. En als ik een moeilijke dag heb met bij Myalgische Encephalomyelitis – fysiek of mentaal, ziek zijn is hard werken – dan weet ik dat ook deze dag zal overgaan in nacht. En dan doe ik mijn ogen dicht en fluister ik ‘Lie to Me.’ Wie weet treffen we elkaar opnieuw.
Nieuwe bezoekers: vergeet niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden.
This post is also available in: Engels