Op een mooie zomeravond besloten mijn vriendje en ik om naar Schiphol te gaan om vliegtuigen te kijken en wat te drinken. Ik herinner me dat het kort na het behalen van mijn rijbewijs was, dus dit was in een ander millennium.
Later zou blijken, terwijl we een mooi uitzicht hadden op vertrekkende en aankomende vliegtuigen, dat iets totaal anders onze aandacht zou opeisen.
Het was kennelijk een rustige avond, want een deel van het restaurant was afgesloten. Er stond een bord dat door de meeste bezoekers gemist werd. Toen voor de derde keer mensen plaats wilden nemen in dat deel verloor de serveerster haar geduld. Ik kan me precies herinneren wat ze met luide stem riep: ‘Heren, heren, kunt u dat bord niet lezen?’ Op het moment dat de groep mannen zich omdraaide, verbleekte het gezicht van de dame. Binnen de groep bevond zich Prins Willem Alexander (nu Koning der Nederlanden) en een van zijn jongere broers. Voordat de serveerster wat zinnigs wist uit te brengen, had de groep plaatsgenomen aan een tafel in het midden van de ruimte. Met een rood hoofd nam ze hun bestellingen op.
We vertrokken niet lang daarna. Niet omdat we republikeinen zijn en we een hekel hebben aan alles wat met de Koninklijke Familie te maken heeft. Er zat een meneer achter mij die telkens met de rugleuning van zijn stoel tegen die van mijn botste. Op enig moment legde hij bijna zijn wang op mijn schouder om een beter zicht te hebben op de VIPs die bier dronken. Achteraf gezien had ik die kerel moeten vragen of hij mijn plek wilde kopen!
Dit gebeurde allemaal jaren geleden en mijn leven is sindsdien dramatisch veranderd. Ik werd ziek met een onbekende virusinfectie en inmiddels ben ik M.E. patiënt. Datzelfde vriendje is nu mijn partner, mantelzorger en degene die de rekeningen betaalt. Ik ben al tien jaar ziek en in die tijd heb ik veel teleurstellingen moeten doorstaan: de reguliere gezondheidszorg die me met lege handen naar huis blijven sturen (er is niks mis met me, volgens de reguliere testen) en zelfs het betalen van premie zodat je bij arbeidsongeschiktheid iets hebt om op terug te vallen was niet aan de orde (geen uitkering voor mij).
Ik voel me buitengesloten. Inderdaad alsof ik in een leeg deel van een restaurant zit, helemaal alleen tussen lege tafels en stoelen. Er komen mensen voorbij. Ze kletsen, lachen, en drinken bier. Maar het is niet onmogelijk dat ik (deels) zal herstellen – ooit. Misschien zijn de kansen dat ik nog eens de koning tegen het lijf loop kleiner dan het terugwinnen van mijn gezondheid?
This post is also available in: Engels