Mijn eerste school was een christelijke school. Het was in Almere-Haven en heette de Regenboog. Ik heb fijne herinneringen aan deze school, ik voelde me er altijd veilig en gelukkig.
Elke dag begon en eindigde met bidden. Juf Janet was mijn juf voor de eerste twee jaar. Ze was een heel aardige vrouw en was praktisch ingesteld. Voordat de dag eindigde, hielp ze ons in onze winterjassen, mutsen, sjaals en wanten niet te vergeten. Pas daarna kwam het moment dat er gebeden werd aan het einde van de dag. Maar het punt was: met onze wanten aan, konden we onze handen niet doen zoals we normaal deden bij het bidden. Volgens juf Janet was het oke om onze handen om elkaar heen te vouwen.
Anderhalf jaar geleden schreef ik over de zwarte zomer van 2014. Over dit jaar kan ik alleen maar zeggen dat het een heel zwart jaar was. Allereerst denk ik aan Parijs, maar vrijwel onmiddellijk wordt me de adem ontnomen door de herinnering aan de peuter die in september in Turkije op het strand aanspoelde. Ik zal niet beginnen aan een lijst met ellende van 2015, het zou een eindeloos.
Afgelopen week las ik in de krant over een Syrisch echtpaar in Duitsland. Deze vluchtelingen noemden hun jongste dochter Angela Merkel Al Ali. Hier moest ik om glimlachen. Ik kan alleen maar hopen dat de kleine Angela Merkel Al Ali over een paar jaar gelukkig en veilig is op school, waarbij ze geen oog heeft voor de buitenwereld (die dan waarschijnlijk nog steeds een zooitje is).
En laat haar, als ze opgroeit (net als wij) haar jeugdherinneringen koesteren.
Ik wens jullie het allerbeste voor het nieuwe jaar,
Fleur
This post is also available in: Engels
One Response to Kleine Angela Merkel Al Ali