‘Nou, je wordt bedankt,’ liet een lieve vriendin me sarcastisch weten. Nadat ik over de acteur Robson Green was begonnen, heeft ze in een heel weekend een compleet seizoen van Grantchester gekeken. Natuurlijk, die arme meid kon het niet helpen. Maar ik durf te wedden dat ze stiekem glimlachte. Net als ik.
Ik had twee afleveringen van Grantchester gekeken, toen ik haar vroeg of ze de acteur Robson Green kende. Hij was dokter Tony Hill in Wire in the Blood. Ik vroeg me af hoe hij er toen uitzag, en gelukkig is Google altijd behulpzaam. Iets te behulpzaam. Zijn naam typend, wilde ik de naam van de serie erna intikken, maar Google suggereerde iets anders: ‘Robson Green swimming.’
‘Eh.., best,’ en dus kreeg ik een eindeloze lijst van afbeeldingen van Robson Green in zijn blote bast. En ik vond the making of Grantchester seizoen twee, die ik keek. Meer dan eens. (De link naar de zwem-scene van hem en James Norton heb ik onderaan gezet. Als ik dat hier had gedaan, was ik bang dat je zou vergeten dit artikel uit te lezen).
Ik vroeg me af of ik werkelijk zo onnozel was, en gauw klikte ik de pagina weg en wiste de geschiedenis van de browser. Wat zou mijn partner denken als hij dit zag? Mijn gezicht wordt roder dan mijn haar is, terwijl ik dit hier deel.
What the dickens? Ik heb veel grotere problemen voor wat betreft mijn gezondheid en toekomst (vanwege ME, dat is eigenlijk niks dan gekte). Mijn partner zal hooguit lachen als hij erachter komt dat ik naar de twee hoofdpersonen uit het televisiedrama heb zitten koekeloeren. En wat dan nog? Het leven is al moeilijk genoeg.
Ongeacht het karakter van onze zorgen, wetende dat we allemaal door kommer en kwel worden geraakt, heb ik een suggestie. Met het risico dat ik als oppervlakkig, niet mindful of misschien zelfs seksistisch zal worden gezien, bij zorgen: kijk Robson Green! Of George Clooney, Clive Owen, Idris Elba, Denzel Washington, of James Norton. Geef gewoon toe aan deze dwaze manier van ontspanning.
Dit jaar zal het derde seizoen van Grantchester worden uitgezonden. Yes! En geen gêne meer is mijn voornemen voor 2017. Ik heb besloten om mijn schaamte te omhelsen. Niet langer wil ik de schijn ophouden, in de hoop dat men mij zal zien als intelligente, evenwichtig, bijna veertig jaar oude vrouw. Nee, nee, nee, nee, ik ben niet zonder gebreken, noch zo saai. Fuck dat.
Normaal gesproken, als mijn partner me in de rolstoel mee naar buiten neemt, duurt een ommetje hooguit vijftien minuten, simpelweg vanwege mijn uithoudingsvermogen. Maar dat raakt op de achtergrond als mijn lieve vriendin en ik buiten zijn en we Robson Green tegenkomen. Ik ben ervan overtuigd dat ze me niet in de steek zou laten, helemaal alleen en hulpeloos midden op straat, om hem te kunnen achtervolgen.
En ze is dan misschien klein van stuk, ik verwacht dat ze sterk genoeg is om het tempo op te voeren terwijl ze mij in de rolstoel duwt, zodat wij tweeën de hartenbreker kunnen najagen. Ja, dat zou een vertoning zijn, waarbij ik me angstvallig aan mijn hulpmiddel vastklamp, maar tegelijkertijd roep dat ze harder moet gaan. Beste. Verschutting. Ooit.
Nieuwe bezoekers: vergeet niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.
This post is also available in: Engels