Houtduiven en honden

Ik heb een paar minder goede dagen gehad, maar ik denk dat ik er herstellende van ben *afkloppen*. Van die dagen bedoel ik, niet van Myalgische Encephalomyelitis in het algemeen.
De vraag ‘wat zou je doen als je morgen van M.E. bent genezen’ komt geregeld voorbij op internet. Ik vind het geen fijne vraag en het kwelt me op die dagen dat ik worstel.

Het zou geweldig zijn om een week door te brengen bij Chris Packham. Hij is een van de presentatoren van Springwatch en hij schreef de memoire Fingers In The Sparkle Jar. Ik heb het niet over etentjes bij kaarslicht, in plaats daarvan stel ik me zo voor dat we door het Engelse landschap wandelen en we interessante discussies voeren over natuur en kunst. Mijn kunstwerken weten mensen te raken, al is dat niet altijd positief. Maar ik denk dat hij het wel kan verdragen.
Hoofdzakelijk, zou ik graag zijn hersenen raadplegen over alle dingen in de natuur die voor mij onbegrijpelijk zijn. Bijvoorbeeld waarom de houtduiven eind september in onze tuin zaten te flikflooien. In de lente had het paar op diezelfde plek geregeld gepaard. Dat begrijp ik dan weer wel. De lente is de tijd om een partner te vinden, wat te zitten rotzooien waarna een nest met kuikens volgt. Maar waarom zouden ze weken later gaan flikflooien? Die twee duiven waren niet aan het paren op die middag in de vroege herfst, maar zaten wel heel duidelijk te kroelen.
Nee, ik verwar Chris Packham niet met Chris Isaak, voor wie vaker mijn stukken leest. Ik geef de voorkeur aan denkkracht boven spierkracht. Van een slimme man kan ik geen genoeg krijgen! Trouwens, ik heb al de beste partner van de wereld met genoeg spierballen. Dit betekent dat ik het riskeer om het in verlegenheid te brengen, omdat ik hem niet noem vanwege hersens.
Ik kan me voorstellen dat we in zijn tuin zitten, Chris Packham zijn kennis deelt en dat de honden op het gras spelen. Honden? Jawel honden, poedels om precies te zijn. Ik ben niet zo goed met honden, maar het minste wat ik kan doen is proberen ze te verdragen. Of doen alsof. En dan zou Martin Hughes-Games – zijn medepresentator van Springwatch – even langs komen voor een kopje thee, waarbij hij me alles zou vertellen over zijn avonturen met een Giant Centipede (een duizendpoot die wel dertig centimeter lang kan worden). Dat zou pas pijnlijk kunnen uitpakken, als dan blijkt dat ik wel het boek A Wild Life van Hughes-Games heb gelezen, maar nog niet de memoir. Oeps.

Ach, wie hou ik voor de gek? Dit hele verhaal is behoorlijk pijnlijk. Natuurlijk ben ik morgen niet beter, zo onnozel ben ik nou ook weer niet. Ik ben al langer dan een decennium ziek, als het ooit over gaat, dan zal dat niet in een enkele nacht zijn. Misschien begrijp je nu waarom ik dit een vervelende vraag vind. Ik zou een heel gelukkig mens kunnen zijn als ik maar voor de helft herstelde.
Terwijl ik dit overdenk, zie ik slechts een duif hoog in de boom. Ik identificeer me met dit beestje. Heeft het een slechte dag? Misschien is het te moe om zelfs maar de vleugels op te tillen, terwijl diens partner overdag op pad is? De vogels is mogelijk niet in staat om zijn ene voet voor zijn andere te zetten. Of… eeh… hebben houtduiven eigenlijk wel voeten? Of moet ik zeggen dat hij zijn ene klauw niet voor de andere krijgt? Chris Packham: help me, please!

Je kan de dingen die ik noemde hier lezen, zoals
mijn kunst – Horizonvervuiling;
mijn review van het boek van Martin Hughes-Games – In bed with a monster;
over Chris Isaak – Lie to ME.

Nieuwe bezoekers: vergeet niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels