Het leven begint om half vier

Dat is half vier in de middag, en als ik mazzel heb begint het al om drie uur. Maar het gebeurde ook dat de dag niet eerder dan om zes uur begon. En aangezien we normaal gesproken om zeven uur ‘s avonds aan tafel gaan – en ik om half negen in bed lig – was dat een behoorlijk korte dag voor mij.

De huizen bij ons in de straat worden gerenoveerd, en de ramen en deuren opnieuw geschilderd. Dat betekent dat klusjesmannen (uitsluitend mannen) aan het werk zijn met steigers, generatoren, schuurmachines, en wat al niet meer. Dat betekent dat ik in de herrie zit. Wie ooit de oordoppen heeft uitgevonden is mijn held, maar deze dempen het geluid alleen maar. De gehoorbeschermers die eruit zien als koptelefoons die deze mannen dragen is waar ik naar verlangde, en die mijn partner voor me moest kopen, want ik trok het niet meer.
Ik praat niet graag over symptomen, maar ik kan niet goed tegen kabaal. Een schaaltje yoghurt dat mijn partner in dezelfde kamer zit te eten, stelt onze relatie al behoorlijk op de proef. Heb je weleens geprobeerd te eten, terwijl je oordoppen draagt? Of je tanden te poetsen? En ik heb net uitgevonden dat het niks uit maakt of je oordoppen of gehoorbeschermers draagt als je gaat plassen.
Gelukkig is mijn breiproject niks dan een ribbelsteek. Voor wie het niet weet: een ribbelsteek is dezelfde steek (1 recht) voor elke steek, aan beide kanten. Niets dan eindeloze toeren van rechte, rechte, rechte steken – er kan niet veel mee misgaan. Dat is niet alleen fijn, het is noodzakelijk. Want – door toedoen van al het tumult – kan ik niet denken. Ik kan niet denken. Ik. Kan. Niet. Ik. Kan. Niet. Kan. Niet. Ik. Kan. Kan. Ik. Niet. Kan ik niet wat? Huh? Oh, eh ja, denken was het probleem waarover ik het had.
Dus tot het moment dat de machines (en radio’s, aaargh) eindelijk tot stilstand komen, het gehamer ophoudt en het schuren wordt beëindigd, kan ik niet denken. Maar wanneer dat eindelijk plaatsvindt, ga ik rechtop zitten, kraak ik mijn nek, rol ik mijn hoofd (en soms mijn ogen, omdat het resultaat van al-die-herrie niet overeen lijkt te komen met mijn verwachting. Al-die-herrie was zo indrukwekkend, ik verwachtte… Tja, ik weet niet wat ik verwachtte, maar ik dacht dat iets significants zou hebben plaatsgevonden met al-die-herrie. Een extra verdieping op het huis of een ondergrondse parkeergarage misschien) en haal ik diep adem. Vervolgens komen langzaam, heel langzaam, mijn beide hersenhelften weer nader tot elkaar, nadat ze urenlang van elkaar losgescheurd waren in een poging om de buitenwereld buiten te sluiten. Het was niks anders dan een system overload. Vandaar de titel, mijn leven op die dag begonnen niet eerder dan dat de laatste man de straat had verlaten.
Ben je er nog, lezer? Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die mijn onsamenhangend geratel kan volgen. Maar als je zover bent gekomen, dan ben ik blij dat je zoveel empathie hebt. Misschien dacht je dat dit stuk ging over iets anders ging: het leven begint bij veertig?
Ja, in juni van dit jaar word ik veertig, maar ik zal de laatste zijn om te beweren dat dat is waar het leven begint. Er zijn hoopgevende dingen gaande met betrekking tot ME en wie weet betekent dat (ik ben NIET cynisch, er moet een hoop gebeuren) mijn leven begint bij vijftig. Met mijn gezondheid mogelijk zoveel beter dat ik fysiek in staat ben om te rennen rennen rennen als dergelijke projecten met al-die-herrie op mijn pad komen.

Over mijn veertigste verjaardag: alsjeblieft, laat deze lawaaierige ellende over zijn, waarbij ik meer dan die paar uur terug in een denkmodus kan zijn.
Ik weet dat je geen geratel meer van mij kan verdragen. Heb je doorgelezen tot het einde van dit artikel? Serieus? Ik ben sprakeloos, niet in staat tot nog meer geratel… Ik zal een medaille voor je breien.

Wil je ook mijn volgende artikel lezen; vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels