Het kind in mij van zes jaar oud

Heb je weleens ballet gedaan – bijvoorbeeld een grand plié, terwijl je in de rij stond bij het postkantoor? Of gegallopeerd op straat? In haar What I Call Live Show suggereerde Miranda Hart om toe te geven aan het kind van zes jaar oud dat je ooit was. En om die gekke dingen uit te proberen.

Haar show werd door de BBC op oudjaarsavond uitgezonden en ik nam het op. Ja, ik ben wat langzaam. Voeg daaraan toe: niet zo gewend om televisie te kijken. TV kijken is moeilijk voor mij door mijn ME (wat niks anders is dan gekte, volgens de veertigjarige vrouw in mij), om dezelfde reden zul je me niet zien galloperen door de straat, noch balletpasjes doen in het postkantoor. Inmiddels ben ik zo lang aan huis gebonden, dat ik me de laatste keer naar het postkantoor niet eens meer kan herinneren.
Wel staat me ons laatste bezoek aan een bank nog helder voor ogen, ook al was het jaren geleden. Er stonden banken in het midden van de ruimte, dus van een rij was geen sprake. Het stel dat na ons binnen kwam, nam plaats aan het bureau waar net iemand wegging. Ik maakte duidelijk dat wij eerder aan de beurt waren, maar de man en vrouw negeerden me compleet. Ik had herrie moeten schoppen. Letterlijk, ik had stampvoetend moeten rondlopen en roepen ‘Sjemig, dat is onbeleefd. SJEMIG! SJEMIG! SJEMIG! SJEMIG! SJEMIG,’ zoals het kind in mij van zes jaar graag had gedaan.
In dezelfde show maakt Miranda Hart een buiging, per ongeluk weliswaar. En toen vroeg ik me af of ik dat expres zou doen. Zou het niet grappig zijn – zelfs als ik de enige ben die erom kan lachen – om een buiging te maken als mijn Mr. Darcy thuiskomt na een dag werken? Of wanneer Robson Green op de televisie is? I verdenk een bepaalde vriendin van mij ervan dat ze dat doet, dat ze een buiging voor de tv maakt als hij in beeld is. Maar ik kan me niet voorstellen dat ze haar ene been voor de ander doet, haar knieen buigt en haar hoofd omlaag beweegt wanneer haar partner door de deur komt. Net zomin kan ik me voorstellen dat ik dat zou voor mijn partner. Wij feministen, wij kunnen niet een beetje gaan buigen voor mannen, natuurlijk niet! Dat gezegd hebbende, zou ik best een buiging willen maken voor een kat – ongeacht of het een mannetje of vrouwtje is, gewoon om het dier zijn of haar dag wat kleur te geven. Is dat niet precies wat ik als chronisch zieke nodig heb? Het doen van gekke dingen en er om lachen?

Eerlijk, als je twijfelt of ik al dan niet vervreemd ben van het kind in mij van zes jaar oud, dan zou je moeten weten dat we gebreide paddestoelen in onze voortuin hebben. Veel kinderen vinden dat vermakelijk, sommige volwassenen ook, maar op een dag maakte een volwassene de onvolwassen opmerking ‘ik zie paddenstoelen’ met een rare stem vol onaardigheid. Ik lag te rusten op de bank toen ik dit hoorde en ik zag er waarschijnlijk heel bedaard en uitermate kalm uit, maar mijn zes jaar oude ik was ziedend. Laaiend was ze. Ik had aan haar moeten toegeven. Ik had haar de ruimte moeten gunnen om naar de voorkant van het huis te gaan, terwijl ze riep ‘SJEMIG! SJEMIG! SJEMIG,’ en vervolgens op het raam bonkte met ALLEBEI haar vuisten.

Koop en download the What I Call Live Show van Miranda Hart hier.

En bonus materiaal van me… afgelopen week is mijn persoonlijke essay over mijn ME en feminisme Uppity Me: How Laurie Penny’s Latest Book Gave Me Back My Self-Worth gepubliceerd doorThe Nopebook! Hip hop hoera! Veel leesplezier!

This post is also available in: Engels