Op een zondagmiddag vertrekt mijn partner om vrienden te bezoeken. Ik blijf thuis, maar ben niet alleen zoals ik eigenlijk dacht.
Ik kan ermee omgaan dat ik niet met hem mee kan om anderen te bezoeken. Maar dan vertelt hij me dat ze kwartet speelden met zijn vieren, dus met de vier jaar oude dochter van die vrienden. Ik zucht en probeer niet te huilen. Is dat mijn baarmoeder, ergens diep van binnen, die om aandacht vraagt? Dat is het niet, het klinkt gewoon zo gezellig om op die manier een koude namiddag door te brengen. Het zou zo fijn zijn om eens met vrienden een spelletje te doen.
Die avond, als ik in bed lig, hoor ik het geluid van kleine voeten. Dat verbeeld ik me niet, het is duidelijk dat we weer muizen op zolder hebben. De eerste winter nadat we hier kwamen wonen, hadden we muizen. Dat was dertien jaar geleden en nu zijn ze dus terug. Ik zal mijn partner vragen om de muizenval te plaatsen. Het is een diervriendelijke val, het vangt de muis zonder deze te bezeren. En ik verheug me op het vangen van muizen, misschien kunnen we ze als huisdieren houden? Is dit dan mijn baarmoeder die van zich laat horen en denkt dat we muizen kunnen houden als surrogaat kinderen? Of zijn mijn hersenen zo verveeld, dat muizen me gezelschap kunnen houden?
Ik hoor ze weer en realiseer me dat het wel veel kabaal is voor zulke kleine schepsels. Wat als het grote voeten zijn waarnaar ik lig te luisteren? Misschien hebben we wel ratten op zolder. Ratten?!
Vergeef me de flauwe grap, maar ik heb liever ratten op zolder dan een rat in the kitchen. Haha. Nu maar hopen dat de val groot genoeg is.
This post is also available in: Engels