Er is iets mis. Er is iets helemaal mis. Ik lig opnieuw op de bank, zoals ik hier al het grootste deel van de afgelopen elf jaar lag. Dit is niet goed.
Het was raar om een een onbekende virusinfectie op te lopen, niet te herstellen en uiteindelijk met M.E. (lees: de gebakken peren) te blijven zitten. Ik had geen overgewicht, ik dronk niet veel, en roken deed ik ook al niet. Klinkt onrechtvaardig, nietwaar?
In the Compassionate Acceptance Meditation dat onderdeel is van ‘Mindfulness for Health’ van Vidyamala Burch, vertelt ze hoe pijn te vergelijken is als een hooibaal. Heel voorzichtig kan je er tegenaan leunen. Nadat ik deze begeleide meditatie voor de zoveelste keer beluisterde, realiseerde ik me dat de hooibaal niet alleen een verwijzing was naar mijn pijn, maar dat ik er ook eentje had die stond voor mijn vermoeidheid en nog een heleboel meer die mijn zorgen symboliseerden. En in plaats van dat ik er naast zat, zodat ik er voorzichtig tegenaan kon leunen, droeg ik ze op mijn rug. Allemaal tegelijk, als een enorm gewicht dat op me drukte.
Dit was een openbaring en hielp me te begrijpen dat me zorgen maken geen zin heeft – niet met betrekking tot het verleden, noch tot de toekomst, het heeft gewoon geen zin. Als ik me concentreer op het huidige moment, en accepteer hoe de situatie (pijn, vermoeidheid, angst) in het nu is, dan drukken de hooibalen wellicht niet meer zo zwaar. Heus, er zijn nog genoeg momenten waarop ik het gevoel heb dat de woonkamer er mee bezaaid is, maar op andere momenten is het alsof ze keurig gestapeld in een hoek van de kamer liggen.
Een vergelijkbare eye opener deed zich voor toen ik onlangs ‘How to Live Well with Chronic Pain and Illness’ van Toni Bernhard herlas. Zij deelt het idee dat ze dacht dat haar leven niet rechtvaardig of eerlijk was en dat ze alles eraan deed om het wel okee te maken. Alsof dat wat krom was, uiteindelijk wel recht zou worden. Precies zoals ik dat ook deed. Maar door het idee van rechtvaardigheid los te laten, begreep ze dat haar chronisch ziek zijn (ook M.E.) was iets dat zich voordeed zonder enige logica.
Als je het zo bekijkt is het mogelijk om te zeggen dat er geen goed of fout is en de uiteindelijke conclusie daarvan is dan dat er helemaal niks mis met me is. Ik ben niet uitsluitend mijn ziek zijn, en die hooibalen vormen slechts een deel van mij. Ik ben zoveel meer, en jij ook.
We hebben allemaal verwachtigen en dromen, angs en spijt – ongeacht of we ziek zijn of niet. Dat geldt voor iedereen op deze wereld. Het enige wat we kunnen doen is het loslaten om te denken in goed of fout, dat er dingen mis zijn… en proberen om de hooibalen van onze rug te tillen. Het heeft werkelijk geen zin om ons zorgen te maken. Ik hoop dat je rust vindt. Ik hoop dat ik wat rust vind.
Recently, a new and private community started on Google+: Being matters.
A mindfulness group for the chronically ill. Forget symptoms, instead embrace your soul and inner calm. Just breathe and be… You are not alone.
Life can be hard or may look turned upside down when being ill for years. Let us help each other out by sharing thoughts and trying to find peace. We are not human doings, we are human beings.
>> Please, feel free to join or share <<
This post is also available in: Engels