Ik keek door het raam naar buiten en vroeg me af waarom alles er zo bleek uitzag. Of eigenlijk grijs. Waarom zag ik geen knallende groene kleuren in de tuin? Was het raam werkelijk zo vies?
Het had niks te maken met het zemen van de ramen, iemand uit de buurt was aan het barbecuen.
Dat was een paar jaar geleden, deze keer was het anders. Ik lag op de bank en probeerde te mediteren, maar een sterke geur vulde mijn neusgaten. Door de geur van vuur was het moeilijk om me te concentreren op mijn ademhaling, omdat mijn hersenen bleven vragen of ik zeker wist dat het huis niet in de brand stond.
Ik kon het werkelijk niet helpen dat ik mijn hoofd er niet bij kon houden, onze hersenen zijn gemaakt om op deze manier te reageren op mogelijke dreigingen. Dit instinct gaat terug tot in de tijd dat we in grotten leefden. Onze hersenen waren geprogrammeerd om elk gevaar op te merken en daarom kunnen we met dezelfde gevoelens of paniek reageren wanneer we een spin zien of het horen donderen. Zodra dat deel van de hersenen, dat met dreiging is gelinkt, is gealarmeerd zijn we alert en kan in dit geval de geur niet worden genegeerd. We ruiken het voortdurend.
Het werkt verschillend met fijne geuren, bijvoorbeeld met het op doen van aftershave of parfum. In eerste instantie denken we dat we lekker ruiken, maar al snel zijn we dat vergeten. Niet alleen omdat het voor een deel vervliegt, maar ook omdat we snel aan de geur gewend zijn. Er gaat geen dreiging vanuit, dus de hersenen worden er niet door gealarmeerd.
Later die dag smeerde ik wat patchouli en limoen bodylotion op. Mijn partner dacht kennelijk ook dat het wel een fijne geur was. In plaats dat hij als een holbewoner me bij mijn haren greep en zijn grot in sleurde, zoals zijn instinct hem had kunnen ingeven (ik herinner me een geweldig nummer hierover door Claw Boys Claw op het album Angel Bite, maar ik ben vergeten hoe het heet), bleef hij me maar besnuffelen. En me vertellen hoe lekker ik rook. Hoe kan ik zo nou mediteren?
This post is also available in: Engels