Het huis hiernaast is verkocht, en onze nieuwe buurvrouw had slechts twee weken nodig om de boel in orde te maken, met best weinig geluidsoverlast. Had ik even mazzel.
En ze heeft katten. Heeft zij even mazzel.
Ik had het vermoeden dat de buurvrouw tenminste een kat had, omdat ik haar hoorde roepen ‘eh, eh, eh.’ Dat is niet het soort conversatie dat je over de telefoon doet, of wel? Sherlock Holmes zou trots zijn op mijn vaardigheden der deductie.
Deze huizen zijn bijna een eeuw oud, dus de muren zijn behoorlijk dun. In tegenstelling tot het huis waar mijn vriendje met zijn ouders woonde, toen ik hem leerde kennen. Het was gebouwd eind jaren tachtig, maar desondanks hadden ze last van het geluid van de honden van de buren.
De buurvrouw dacht dat een babyfoon zou helpen om het blaffen van de honden te verminderen. Als de honden teveel kabaal maakten, dan zouden mijn vriendje zijn ouders tegen de honden moeten schreeuwen door het apparaat – dat ze hun kop moesten houden. Alleen al het idee van zo een scene maakt me aan het lachen. Het is een bijna onvoorstelbare scene, om niet te zeggen hilarisch. En zoals je wellicht zou verwachten, de babyfoon is er nooit gekomen.
Bij de laatste paar artikelen kreeg ik erg aardige reacties, eentje liet me zelfs weten dat ik moest blijven schrijven. Dat was precies wat ik nodig had, aangezien het niet goed met me gaat. Het leven is hard, maar ik zal proberen om te blijven schrijven. Zelfs als het, opnieuw, over katten gaat. Ik heb bijna het gevoel dat ik me hiervoor moet verontschuldigen, maar dat doe ik niet.
In plaats – heb jij even mazzel – gebruik het vak hieronder om je reactie achter te laten, alsof het een babyfoon was. Dus als je wil laten weten dat ik nu wel genoeg onzin over katten heb gemeld, dat ik mijn kop moet houden, of iets dergelijks: dit is je kans.
Of je hebt mogelijk een aardig kattenverhaal om te delen. Ik wil het graag lezen =^.^=
This post is also available in: Engels