We dachten dat het vangen van muizen – ze naar de muizenval te lokken met kaas en pindakaas – het moeilijkst was. Maar al snel bleek dat we erg naïef waren.
Verschillende mensen vertelden ons dat het geen zin had om de muizen vrij te laten in de tuin. Ze zouden zo weer teruglopen waar ze vandaan kwamen. En ik denk dat de eerste drie dat ook deden. Dus nummer vier en vijf werden gedumpt op ongeveer 400 meter afstand van ons huis. Dezelfde dag dat Jonatan die vijfde had losgelaten, hoorde ik alweer een muis op zolder.
Uiteindelijk kunnen ze geen van allen de verleiding van kaas en pindakaas weerstaan. Op een vroege ochtend sloeg de muizenval met een klap dicht. Nummer zes had de hoofdprijs gewonnen. Jonatan nam het beestje mee voor een ritje in zijn kleine BMW, liet hem los in het bos op weg naar zijn werk. Deze muis was vast het coolste knaagdier van het bos, arriverend in een glimmende wagen!
Precies vier weken was het stil, en toen waren we allebei ‘s morgens om vier uur wakker van een raar geluid. Het klonk alsof iemand zich door de bakstenen heen naar binnen vrat. Met een paar klappen op de vensterbank boven dezelfde bakstenen was genoeg om het beest de stuipen op het lijf te jagen.
De volgende keer schreeuw ik tegen elke muis die ongevraagd het huis betreedt: ‘wegwezen, als ik je vang dan voer ik je aan de kat.’ Natuurlijk ben ik niet zo bloeddorstig of wraakzuchtig en zal er geen muis aan de kat worden gevoerd. Ik vertrouw erop dat geen muis dit verhaal leest en ze dus niet weten dat ik wat zit te bluffen. Ik wil ze gewoon de stuipen op het lijf jagen om ze weg te houden.
Anders zou het weleens zo kunnen zijn dat alle knaagdieren uit het bos linea recta op ons af komen, hopend op een ritje in onze coole auto.
This post is also available in: Engels
One Response to De hoofdprijs