De geur van terpentine maakt me hongerig‏

Ik ben een kunstenaar, een schilder. Tenminste, dat denk ik. Voordat ik M.E. kreeg wist ik het zeker. Ik was
een kunstenaar en ik schilderde.

Al jaren ben ik door M.E. lichamelijk beperkt en in die tijd is het schilderen en tekenen meer en meer
afgenomen. Sinds enige tijd twijfel ik of ik mezelf nog een kunstenaar kan noemen. Het meeste van wat ik
teken is niet meer dan wat krabbels of schetsen voor schilderijen die ik later wil uitvoeren. De plannen voor
schilderijen blijven zich opstapelen. Ik heb mijn penselen al een poos niet aangeraakt en ik kan me zelfs niet
herinneren wanneer ik voor het laatst een fles terpentine in mijn handen had. En dat terwijl de geur van
terpentine me voorheen hongerig maakte om aan het werk te gaan.
Het kost me moeite om mijn atelier binnen te gaan en achter mijn ezel plaats te nemen. In het verleden
werkte ik vrijwel altijd staand en genoot ik van de fysieke ervaring van het harde werken. Mijn kunstwerken
zijn niet enorm qua omvang, maar vaak genoeg minstens een meter in de lengte of in de breedte. Ik kan
mezelf er niet toe krijgen om kleinere werken te maken, want ik vind het niet prettig om zittend te werken.
En ik haat het te stoppen na minder dan een half uur, omdat lichaamsdelen pijn gaan doen.
Om het tekenen en schilderen op te kunnen brengen, zijn dit mentale hindernissen die ik moet overwinnen.
Ik moet leren accepteren dat ik door M.E. beperkt ben. Zodoende zit er niks anders op dan kleinere
schilderijen te maken en te werken met acryl vanwege de chemische dampen die olieverf met zich
meebrengt. Deze zoektocht naar acceptatie en berusting is een hobbelig pad. De genoemde moeilijkheden
zijn de ongelijke stenen waarover ik struikel.
Ik weet dat Henri Matisse zijn tekortkomingen accepteerde, nadat hij ouder werd. Hij bevestigde houtskool
of een potlood aan een lange stok en tekende de contouren van een gewenste vorm. Een assistent knipte
vervolgens het silhouet uit.

De zoektocht duurt voort en ik struikel al minder. Er staat inmiddels een stoel bij mijn ezel. Al blijft het
vinden van een nieuwe werkwijze weliswaar een worsteling. Misschien gaat het me beter af als ik – net als
Matisse – ouder word. Tot dusver ben ik er nog steeds niet zeker van of ik mezelf een kunstenaar kan
noemen, maar ik blijf overtuigd van mijn eigen kunnen. Ik ben een artistiek wezen en thans komt die tot
uitdrukking door te schrijven. Maar dat betekent niet dat ik mezelf een schrijver acht.

This post is also available in: Engels