Dag lieve schat

Kijk eens aan: je schrijft opnieuw een brief aan jezelf. In dit geval maakt die deel uit van de MOOC (online cursus) De-Mystifying Mindfulness, waar je een paar weken geleden aan begon.
In de afgelopen drie jaar startte je zeker een stuk of twaalf cursussen, maar dit is pas de derde die je afmaakt. Heel goed gedaan! Ik durf te wedden dat je niet verwachtte om zover te komen, laat staan dat je alle quizzen volbracht en enkele artikelen plus deze brief schreef.

Gelukkig waren de video-colleges kort en te gebruiken als podcast. Drie opdrachten voor korte essays waren niet echt een probleem, want je bent handig met woorden. Ook al was de laatste veel te saai naar jouw mening in tegenstelling tot het thema van die module ‘Politics and/or Mindfulness.’ Ik weet het, je was zo geïntrigeerd door de revolutionaire evolutie – de wijze waarop mindfulness de wereld lijkt te veroveren -, het overdenken van de impact hiervan en de mogelijkheden van sociale verandering. Je vroeg je af of in een wereld die meer mindful is, er geen noodzaak voor feminisme zou zijn, bijvoorbeeld.
Daar bovenop begreep je dat het zinloos is om dat wat je in je lichaam voelt te negeren, ook al was dat om daar niet te veel aandacht aan te geven. In plaats daarvan stond je open voor die ervaringen, om ze te laten gebeuren zonder oordeel. Lichamelijke sensaties zijn niet altijd verkeerd: het voelen van de wind op je huid als je op het tuinbed ligt te rusten of van je bips op het kussen.
Je ontdekte zelfs kleine, nieuwe dingen… deze bleken eyeopeners te zijn. Zoals je plots beweging voelde aan de zijkant van je hoofd, net niet bovenop, terwijl je zat te kauwen. En bij het stretchen van je linkerarm over je hoofd met je vingers wiebelend, voelde de spier in je linkerheup anders dan bij het strekken zonder je vingers te bewegen.
Helaas was het ook een beproeving om deze cursus te volgen en waren sommige suggesties van de docent, Chris Goto-Jones, pijnlijk. Heel pijnlijk, inderdaad, als hij voorstelde om met anderen in contact te treden, een studiegroep te vormen of om een mindfulness-centrum te bezoeken. Afgelopen week had je mensen uit het buitenland op visite en die bleven slechts twintig minuten, omdat je je niet lekker voelde. Maar, omdat ze maar zo kort in Nederland waren, wilde je niet afzeggen. Hieruit blijkt dat het voor jou gewoonweg geen optie is om nieuwe mensen te leren kennen buitenshuis. 
En toen beschreef Goto-Jones zijn collegezaal vol studenten in een verhit debat, waardoor je tranen in je ogen kreeg. Opgeleid als docent beeldende kunst en als kunsthistorica, wil je graag je kennis met anderen delen en verlang je ernaar om over kunst te debatteren, en de toeschouwer te bevragen over kunst, filosofie en misschien zelfs lichamelijke sensaties en mindfulness in de context van contemporaine kunst. Hoe geweldig zou dat niet zijn, verzuchtte je.

Myalgische Encephalomyelitis doet dat met je, maar je hebt het tenminste geprobeerd (en in dit geval zelfs volbracht). Je blijft proberen om voldoening of een beetje rust te vinden ondanks je huidige situatie vol beperkingen en frustraties. Gezien jouw situatie, ben je inderdaad a bloody cracking woman! En ik sluit niet uit dat er een dag komt dat je wellicht in staat bent om een treffend artikel over mindfulness, feminisme en sociale verandering, of over mindfulness en/of beeldende kunst te schrijven. 
Blijf gewoon voelen, opmerken, observeren en filosoferen… er is niks meer dat je kan doen.

Liefs, Fleur

De-Mystifying Mindfulness van de Universiteit van Leiden begint weer op 16 oktober.

Wil je ook mijn volgende artikel lezen; vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels