Ik had niet gedacht dat het ooit zover zou komen, maar hier zit ik dan… eierwarmers te breien.
‘Het breien van eierwarmers is niet wat ik in gedachten had, toen ik aan de kunstacademie studeerde,’ mompel ik, terwijl ik vecht met het kapsel van een pomponnetje.
‘En ik had niet in gedachten om ooit een eierwarmer te worden,’ schreeuwt mijn restje sokkengaren, waardoor ik mijn wenkbrauwen optrek. Ik begrijp dat ik niet de enige ben die denkt dat een eierwarmer een breiproject van weinig niveau is.
Emotionele chantage kan overdonderend zijn, al probeer ik er niet aan toe te geven – noch voor wat betreft mensen, noch wanneer het garen aangaat. Ken je dat, dat je ‘s morgens beneden komt en dat al je breiprojecten roepen ‘kies mij. Kies mij,’ alvorens je maar de kans hebt gehad om aan je ontbijt te beginnen? Gek genoeg hoor ik ze zelfs in mijn slaap schreeuwen, strijdend om mijn aandacht.
Wat heb ik gedaan?
Een paar jaar lang hadden we gebreide paddenstoelen in onze voortuin (URL), gewoon voor de grap. Het bleek bijzonder geestig, want ik luisterde met veel plezier naar de commentaren van de kinderen uit de buurt die lieten blijken hoe verrast ze waren door de paddenstoelen. In tegenstelling tot sommige volwassenen (URL).
Twee maanden geleden verwijderde ik de gebreide paddenstoelen. Ze waren vuil en verkleurd, maar deze keer verving ik ze niet door nieuwe. Daardoor was ik erg verbaasd, toen een klein kind voor ons huis stopte en aan zijn ouder begon te vertellen dat de paddenstoelen weg waren. Hoorde ik dat goed? Vergiste ik me niet, maar hoorde ik werkelijk dat het jochie het had over mijn gebreide objecten twee maanden nadat ik die had weggegooid? Mijn partner vertelde me dat hij dat al eerder had meegemaakt. Mijn paddenstoelen hadden indruk gemaakt, was dat niet geweldig? Geweldig? Nee, ik dat vond ik niet, in plaats daarvan werd ik overweldigd door een immens schuldgevoel. Ik weet best dat het ventje me niet onder druk zette met emotionele chantage, hij was gewoon eerlijk. En ik voelde me rot. Wie was ik om hem zijn plezier met de sprookjesachtige kabouterhuisjes te ontnemen?
De terugkeer van de paddenstoelen
Wat hierna gebeurt is voorspelbaar. Ik ga mijn tasje met breispullen openen en ik verwacht hysterisch gedrag van de bollen wol om mijn aandacht op te eisen. Of kan ik zeggen ‘ballen wol’, want ik begin me af te vragen of garen mogelijk mannelijk is. Vrouwen zouden zichzelf nooit zo aanbieden, laat staan opdringen, maar laat ik niet van mijn padje raken.
Ik denk eraan om het snobberige sokkengaren te gebruiken om mijn volgende paddenstoel te breien. Gewoon om hem een lesje te leren, om te laten zien wie hier de baas is, maar ik hou me verre van vergelding en wraak. Ik zal het sokkengaren niet buiten in de winterse kou zetten, om hem te vernederen. Hij zou juist trots moeten zijn dat hij het tot paddenstoel heeft geschopt. Ik verwacht dat er ongetwijfeld iemand is die van hem zal houden.
Vond je dit een aardig artikel? Dan wil je misschien ook deze verhalen lezen: Onze snackbar The Greasy Spoon of Ontboezemingen.
Wil je ook mijn volgende artikel lezen; vergeet dan niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je vindt me ook op Twitter hier: @Fleurtje_Eliza.
This post is also available in: Engels