Bij het vuil

De kwaliteit van garen waarmee ik een vestje voor mezelf breide was teleurstellend. Het begon op de tweede dag dat ik het droeg al te pillen, en na een week zag ik eruit als een van de hoofdpersonen van Lady en de Vagebond. Waarbij ik dus de vagebond was. Eerlijk waar, ik heb het niet ‘s nachts aangehad. Het mag er misschien zo uitzien, ik heb er niet in geslapen.

Voeg aan deze outfit mijn wilde haar, plus enkele bruine vegen onder mijn ogen (een mislukte poging om er beter uit te zien met oogpotlood), en je zou me per ongeluk bij het vuil buiten zetten. Iets dat een familielid al eens suggereerde, en dat had niet eens te maken met hoe ik eruit zag. Mij werd verteld dat ik aan de straat was gezet als ik zijn partner was, vanwege mijn gedrag sinds mijn ziek zijn. Dit is waarom ik van mening ben dat mannen niet de wereld moeten besturen: met hun testosteron dat ze altijd zegt, dat ze gelijk hebben. En als blijkt dat dat toch niet zo was of dat een opmerking alle perken te buiten ging, dan zeggen ze simpelweg dat het een grapje was. Een waardeloze grap, vanzelfsprekend.
Ik zeg niet dat ik in opperbeste stemming ben sinds mijn ziek zijn het me moeilijk maakt, maar ik ben zeker geen voorstander van pesten, treiteren en uitschelden. Dus met dit artikel zal ik mannen niet met de grond gelijk maken. Ook al kunnen ze er niks aan doen *knipoog*, het zijn ook medemensen. Iedereen is gelijk, maar we begrijpen natuurlijk best dat mannen veel gelijker zijn dan vrouwen. Nog een knipoog. Mijn ogen knipperen non stop. Wij vrouwen zetten allang geen grote ogen meer op als we iets niet voor elkaar krijgen bij mannen met overredingskracht. En soms moeten we daarvan (gemiddeld vaker dan mannen) huilen – kijk, dat is nou een onderwerp waar ik goed in ben.

Ook al jank ik snel, ik heb geen tranen verspild vanwege mijn mislukte breiproject, ondanks de uren die ik ermee zoet was. Noch zette ik het op een brullen toen me werd gezegd dat ik bij het vuil thuishoorde. Ik was simpelweg overdonderd.
Gedrag ingegeven door mannelijke hormonen is het huilen niet waard. Maar misschien het gebrek aan testosteron voor ons vrouwen is dat wel?

peace-dove

Nieuwe bezoekers: vergeet niet om je op de nieuwsbrief te abonneren aan de rechterzijde!
En je kunt me ook op Twitter vinden: @Fleurtje_Eliza.

This post is also available in: Engels

This entry was posted in Laat Me vertellen. Bookmark the permalink.

One Response to Bij het vuil

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.